Blog in vrouwen in de overgang: #Durftevragen
Veel mensen in mijn praktijk, vooral vrouwen, geven aan dat ze het lastig vinden om te zeggen wat ze wél willen op seksueel gebied, om hun seksuele wensen te uiten. Kennelijk is zeggen wat je níet wilt, makkelijker dan zeggen aan je sekspartner waar je juist van geniet. Maar als je steeds alleen zegt wat je níet wilt, weet je partner nog steeds niet weet wat je wél wilt. Je wordt dan dus niet adequaat gestimuleerd en zonder adequate stimulatie is er geen opwinding. Tenslotte, je zit als vrouw dan steeds in de negatieve positie en dat is voor beiden niet fijn…
Zo heb ik Nathalie en Vincent in behandeling. Beiden vijftig jaar, wat ze onlangs samen hebben bezegeld met een ‘honderd’ feest. Ze hebben ruim vijfentwintig jaar een relatie en twee gezonde dochters. Beiden zijn van plan om nog lang bij elkaar te blijven. So far so good, alleen met de seks wil het niet zo vlotten. Er zijn spanningen, grote spanningen. Nathalie zit in de positie van ‘ik wil niet’ en Vincent in die van ‘ik wil wel’. Zij voelt druk en hij voelt afwijzing.
Bij navraag blijkt dat hun seks voor Nathalie veel minder oplevert dan voor Vincent. Vincent raakt altijd opgewonden, heeft altijd een orgasme en ervaart nooit pijn. Kortom, het smaakt naar meer. Bij Nathalie ligt het anders. Als ze samen vrijen, raakt zij niet altijd opgewonden, heeft zij zelden een orgasme en ervaart soms pijn. Logisch dat ze er niet altijd zin in heeft.
Nathalie geeft aan dat het bij haar sterk wisselt waarin en wanneer ze seksueel zin heeft, zeker nu ze in de overgang zit. Soms heeft ze behoefte aan ‘vanille seks’ – soms aan vurige seks, de ene keer zijn haar tepels een bron van genot – de andere keer voelen ze pijnlijk aan, vaak wil ze seks als er veel tijd en privacy is – maar soms overvalt de opwinding haar opeens op een ongunstig moment.
Als ik haar vraag of ze duidelijk haar grenzen en wensen aangeeft, antwoordt ze dat ze eigenlijk alleen tegen Vincent zegt als ze iets níet wil. Vincent noemt haar dan een ‘zeikwijf’ en als hij dát zegt dan is ze helemaal klaar met seks. Ze zitten dus in een negatieve spiraal.
Voor beiden zou het veel leuker zijn als Nathalie zou zeggen wat ze wél wil. Voor Vincent is het immers ook lastig om Nathalie adequaat te stimuleren als haar wensen zo veranderlijk zijn en hij niet weet wat ze wil. Sterker nog, het maakt hem onzeker, zijn seksueel zelfvertrouwen daalt. Hij is erg voorzichtig en dat zorgt ervoor dat er minder passie is. Voor Nathalie is de drempel hoog om te zeggen wat ze seksueel plezierig vindt. Ze vindt het gek en ordinair. Aan de andere kant vindt ze ook dat het op haar vijftigste wel eens tijd wordt dat ze het, ondanks de schroom, toch gaat zeggen.
Omdat ze beiden vervente Twitteraars zijn introduceer ik #durftevragen. Deze hashtag kan door Nathalie drempelverlagend worden ingezet om met een knipoog te durven vragen wat ze wil. Beiden moeten lachen om dit idee en beloven me het uit te proberen.
Na vier weken komen ze weer in de praktijk. Het kwartje lijkt gevallen te zijn en ze klimmen stap voor stap uit de negatieve spiraal. Nathalie geeft aan dat ze het nog steeds lastig vindt om te zeggen wat ze wél wil, maar dat ze meer durft te vragen. De hashtag hebben ze af en toe ingezet om de scherpe kantjes er wat van af te halen. Ze zijn er nog niet, maar de eerste stappen zijn gezet naar plezierige seks voor beiden.
Deze casus is niet op individuele patiënten gebaseerd. Het is een casus op basis van de jarenlange ervaring van Astrid Kremers met soortgelijke cliënten in haar seksuologie-praktijk.
Bekijk het hele artikel hier.