RTL nieuws: Extra lastig voor mannen: geen vrouw, wel een kinderwens
Dit weekend is het Vaderdag, een pijnlijke dag voor mannen die ongewenst kinderloos zijn. Want over vrouwen met een kinderwens horen we genoeg, maar de mannen met een kinderwens zijn vrijwel onzichtbaar. Voor de alleenstaande Robert en voor Rick en zijn vriend is het al tijden duidelijk dat ze kinderen willen, maar die wens blijkt maar moeilijk te vervullen.
Twintig jaar jongere vriendin
De 51-jarige Robert Boerleider wil zijn hele leven al kinderen. “Maar het is er gewoon nooit van gekomen. Je moet natuurlijk wel een partner tegenkomen die ook kinderen wil en die heb ik niet ontmoet. Mensen zeggen altijd tegen me dat het als man niet uitmaakt wanneer ik aan kinderen begin, en dat ik nog genoeg tijd heb, maar dat zijn oneliners. Waar moet ik in hemelsnaam een twintig jaar jongere vriendin vinden die met mij kinderen wil krijgen?”
Dat hij geen kinderen heeft, zit hem wel dwars. “Ik voel me alleen”, zegt hij. “Een beetje Surinaamse man heeft zes kinderen bij vier vrouwen, maar ik niet.” Om het erger te maken werkt hij, naast zijn werk als acteur en presentator, bij de beveiliging op Schiphol. Daar ziet hij dagelijks gezinnen voorbijkomen, op weg naar vakantie. “Dan denk ik: dat wil ik ook. Hoe zou dat toch zijn, om een gezin te hebben? En wie kijkt er anders naar mij om als ik oud ben?”
Toch zijn de opties voor hem ondertussen beperkt. “Ik wil nu niet gaan wachten totdat ik mijn droomvrouw tegenkom”, zegt hij. “Want wie weet hoe lang dat duurt? Ik wil niet dat ik straks met een rollator achter een puber aanloop, dus ik moet haast gaan maken.” Hij wil ook geen kind adopteren. “Ik heb geen partner op dit moment, en ik denk dat de wereld op z’n kop zou staan als ik als single man een kind adopteer.” Ook spermadonor worden lijkt hem niks: “Ik wil wel een rol spelen in het leven van mijn kind.”
Speeddates voor kinderen
Daarom heeft hij besloten om het op een andere manier aan te pakken. Tinder staat nog steeds op zijn telefoon, maar ondertussen zoekt hij via organisaties zoals Meer dan Gewenst naar een vrouw of een stel dat kinderen met hem wil. “Daar organiseren ze speeddates, en dan kun je andere mensen ontmoeten die ook kinderen willen, maar waarvoor dat moeilijk is. Zoals lesbische stellen of alleenstaande vrouwen.”
‘Als alleenstaande man met een kinderwens word je niet serieus genomen’
“Ik ben me nu nog aan het oriënteren, en wil in de komende maanden stappen gaan ondernemen en naar dat soort avonden toe gaan.” Zijn vrienden vinden dat gelukkig niet vreemd. “Dit soort samengestelde gezinnen worden steeds normaler en mijn vrienden begrijpen dat ik die kinderwens heb. Ik vind het wel moeilijk dat ik als alleenstaande man met kinderwens niet echt serieus wordt genomen. Iedereen begrijpt het als een vrouw een kinderwens heeft, maar bij mannen wuiven mensen het vaak snel weg. Ze zeggen tegen mij: maar jij maakt zulke mooie reizen, die vrijheid is ook iets waard! Maar een gezin zou voor mij nog veel meer waard zijn.”
Robert is niet de enige man met een kinderwens. Van de generatie die tussen 1955 en 1964 is geboren, is ongeveer een kwart van de mannen kinderloos. Bij de vrouwen geldt dat voor één op de vijf. Voor beiden is dat maar tien procent van de gevallen een bewuste keuze. Dat komt erop neer dat meer mannen dan vrouwen ongewenst kinderloos zijn.
Onuitgesproken wens
Toch spreken ze dat niet vaak uit, zegt seksuoloog Astrid Kremers. In haar praktijk ziet ze vrijwel geen alleenstaande mannen met een kinderwens. “Het stereotype beeld is dat vrouwen kinderen willen en mannen niet. Vaak kloppen die stereotypen niet. Er komen soms wel stellen bij mij waarvan de een wel een kinderwens heeft en de ander niet. Daaraan zie ik dat een kinderwens niet per se iets vrouwelijks is, want dat gaat gelijk op.”
Kremers denkt dat alleenstaande mannen die kinderwens minder snel uitspreken omdat ze niet de tijdsdruk voelen die vrouwen wel hebben. “Bij vrouwen is de tijd om kinderen te krijgen beperkt, het wordt bij hen na hun veertigste wat ingewikkelder om kinderen te krijgen. Ze worden dus gedwongen om ermee bezig te zijn. Mannen hebben die biologische grens niet, dus misschien dat ze later over hun kinderwens gaan nadenken.”
Hoewel Kremers dus weinig alleenstaande mannen in haar praktijk helpt, komen er wel veel homostellen langs. “Voor hen is het natuurlijk wat lastiger om kinderen te krijgen dan voor lesbische stellen. Een lesbische of alleenstaande vrouw kan op allerlei manieren zwanger raken, maar mannen hebben toch echt de hulp van een vrouw nodig als ze een kind willen krijgen.”
Een kind van €100.000
De 27-jarige Rick van Nunen weet daar alles van. “Op mijn achttiende kwam ik uit de kast”, zegt hij. “Toen heb ik die kinderwens naast me neergelegd, ik dacht dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen. Voor homo’s is het krijgen van een kind een heel lang en zwaar traject, dat ook nog eens heel erg veel geld kost.”
‘Een kind brengt zoveel vreugde. Dat willen wij ook!’
“Maar ik ben nu bijna drie jaar samen met mijn partner en we willen samen heel graag vader worden. Allebei onze zussen hebben een kindje gekregen en we zien wat voor vreugde dat in hun leven brengt. Het is echt een toevoeging aan hun gezin, dat willen wij ook.” Rick kwam in contact met Dennis en Lody, een homostel dat een documentaire maakte van hun traject om een kindje te krijgen. “Die film hebben we vol bewondering zitten kijken. Toen hebben we besloten dat we het ook graag wilden doen op die manier, met een draagmoeder. Zo is een van ons de biologische vader.”
Het nadeel: het kost immens veel geld. “Alles bij elkaar zijn we er denk ik wel een ton aan kwijt, en dat hebben we niet zomaar op onze bankrekening staan.” Om het bedrag toch bij elkaar te krijgen, willen de twee een crowdfundingspagina opzetten. “Ik denk niet dat er een andere manier is. We zijn natuurlijk nog relatief jong en kunnen een hoop sparen, maar het is een gigantisch bedrag. Onze familie is ook niet rijk, die verdienen gewoon modaal, dus we kunnen het ook niet van iemand lenen.”
Draagmoederschap
Toch lopen Rick en zijn partner, ook als ze het bedrag bij elkaar krijgen, nog tegen een hoop obstakels op. Volgens Sara Coster van Meer dan Gewenst, een stichting voor roze ouderschap, zijn er steeds meer roze gezinnen, maar is de wet er nog niet op aangepast.
“Kijk maar naar draagmoederschap”, zegt ze. “Volgens de wet mag je op dit moment geen openbare oproep doen in Nederland, je mag alleen binnen je eigen kring naar een draagmoeder zoeken. En ook de draagmoeder mag niet openlijk op zoek naar een wensouderstel, de homostellen en de draagmoeders kunnen elkaar dus niet vinden.”
Stellen die toch via het draagmoederschap ouder willen worden, moeten dan uitwijken naar het buitenland, waar ze veel geld kwijt zijn. Vaak dus wel een ton. “Ze kunnen er ook voor kiezen om met een Aziatische draagmoeder in zee te gaan, dan zijn ze tussen de 30.000 en 40.000 euro kwijt. Maar omdat de wetgeving niet aansluit op de onze, zal het kindje geen Nederlands paspoort krijgen en ook geen paspoort van een Aziatisch land. Dan zou het in een weeshuis terecht kunnen komen. Dit soort routes raden we daarom af.”
Adoptie en co-ouderschap
Een andere optie voor homostellen en single mannen is om een kindje te adopteren, maar ook daar zijn hoge kosten aan verbonden. “En er zijn maar vier landen ter wereld die adoptie door paren van gelijk geslacht goedkeuren: Nederland, de Verenigde Staten, Portugal en Zuid-Afrika.”
Daarnaast kunnen ze nog kiezen voor het co-ouderschap. “Mannen kunnen dan samen met bijvoorbeeld een lesbisch stel of een single vrouw een kind proberen te krijgen. Ze zijn samen voor de opvoeding verantwoordelijk, en het voordeel is dat ze gewoon thuis zwanger kunnen raken. Er is meestal geen medische ingreep voor nodig.” “Het nadeel is dat kinderen in Nederland juridisch gezien maar twee ouders mogen hebben. Wanneer je als homostel voor het co-ouderschap kiest, is dus één van de twee vaders juridisch gezien geen vader.”
En dan is er nog de mogelijkheid om pleegouder te worden. Coster: “Er is een enorm tekort aan pleegouders en er wordt actief wordt gezocht naar paren van gelijk geslacht die pleegouder willen worden. Als je pleegouder wordt, adopteer je het kind niet, het doel is dat het kind uiteindelijk weer teruggaat naar zijn biologische ouders. Het kan dus zo zijn dat het kindje niet voor altijd bij je is.”
Rick en zijn vriend kiezen daarom voor een draagmoeder in Canada. “We hebben een paar weken geleden voor het eerst contact gehad met de kliniek daar. Sindsdien hebben we een aantal tests gedaan en we zijn allebei gewoon vruchtbaar, dus we kunnen zodra we het kunnen betalen het traject in. Het wordt denk ik een enorme emotionele rollercoaster, maar ik ben ervan overtuigd dat het vaderschap bij ons past.”
Bekijk het hele artikel hier.