Column in de prostaatkliniek.nl: Buitenechtelijke seks?
Vandaag heb ik een afspraak met een vrouw van 59 jaar. Ze ziet er verzorgd uit en is klassiek gekleed. Als ik haar vraag wat de reden is dat ze de afspraak heeft gemaakt, vraagt ze me of ik het goed vind dat ze haar verhaal doet omdat ze nog nooit tegen iemand heeft durven zeggen wat ze allemaal denkt.
“Mijn man heeft prostaatkanker. We hebben een hele intensieve periode achter de rug. Ik was er voor hem en ik ben er nog steeds voor hem. Ik hou veel van mijn man en hij van mij. Hij laat dat merken door zorgzaam voor mij te zijn en mij te knuffelen. Het grote probleem zit hem in het feit dat, mede door de hormonale behandeling zijn seksuele gevoelens weg zijn. Hij voelt echt niks seksueels meer in zijn lijf en krijgt ook geen erectie meer. Ik begrijp het, hij kan daar echt helemaal niks aan doen. Maar met míjn hormonen is niks mis. Ik voel seksuele aantrekkingskracht, zeker als hij mij knuffelt.
Nu zullen er wellicht legio vrouwen die blij zouden zijn met een man die haar niet meer lastig valt. Maar ik heb wél zin in seks. Én ik wil bij hem blijven en hem trouw blijven. Maar dat zou betekenen dat ik de rest van mijn leven niet meer begeerd zal worden. Dat idee grijpt me naar de keel. Als oplossing had ik bedacht om te masturberen. Ik heb zelfs voor het eerst een vibrator gekocht en ben erotische films gaan kijken. Ook heeft mijn man mij aangeboden om mij te stimuleren. Maar, vrijen met een man die zelf opgewonden is toch écht anders…
Mijn man en ik praten er over. Hij kent mijn verlangens en het maakt hem erg verdrietig dat hij deze niet kan vervullen. Met mijn vriendinnen praat ik er niet over. Met onze kinderen al helemáál niet. Ik zit klem. Ik ben ons hele huwelijk mijn man trouw gebleven. Om eerlijk te zeggen, ik heb zelfs nog nooit met een andere man seks gehad. Het zou toch te zot om op deze leeftijd én met een goed huwelijk vreemd te gaan. Dat wil ik niet. Maar ik wil ook niet de rest van mijn leven niet meer vrijen met een man.
Ik verwacht geen antwoord van u. Ik zou graag willen dat u naar mij luistert zodat ik mijn gedachten kan ordenen. Zodat ik die keuze kan maken waar ik me het minst slecht bij voel. Ik heb gedacht aan een buitenechtelijke seksuele relatie met iemand die in het zelfde schuitje zit als ik. Maar hoe kom ik daar aan? Via een contactadvertentie? Via websites die gericht zijn op een seksuele relatie naast het huwelijk? Ik heb wel eens van Tinder gehoord, zou dat wat zijn? Zal ik een gigolo inhuren? Dat scheelt gedoe maar kost wel veel geld. Of zou seks met die ene collega die altijd met mij flirt een idee zijn?
Ach, er zijn vast nog meer opties te bedenken. Of zou de beste optie toch zijn om dit gevoel te verdragen en mij te focussen op wat ik wél allemaal heb? Wat zouden de gevolgen hiervan zijn voor mijn huwelijk? En wat ga ik mijn man vertellen over mijn nieuwe seksuele ervaringen? Zal ik ook verliefd worden op de persoon met wie ik ga vrijen? Ik weet het niet. Maar voor nu gun ik het mezelf om er met u in alle openheid over te praten. Ik merk dat dat me nu al goed doet.”
U zult vast benieuwd zijn hoe dit verder is afgelopen. Uiteindelijk heeft mevrouw met één man gevreeën. Het was een plezierige ervaring. Haar man gunde het zijn vrouw, hij kon het verdragen, ze konden er samen goed over praten en zélfs om lachen. Ze heeft dat enorm gewaardeerd wat de liefde voor haar man alleen maar heeft vergroot. Misschien gaat ze het nog een keer doen, ze ziet het wel. Het feit dat het kan en mag heeft de druk van de ketel gehaald.
Deze casus is niet op individuele patiënten gebaseerd. Het is een casus op basis van de jarenlange ervaring van Astrid Kremers met soortgelijke cliënten in haar seksuologie-praktijk.
Zie hier.